دو راهی

 انسان می ماند که این جریانی که پیش آمده، لطف و خیر خداست یا نتیجه ی کارهای بد و گناه و خطاهایش. 

اگر لطف خداباشد و او را بخواهد به سمت نیکوتر بکشاند، انسان آرام و مطمئن پیش می رود و از هیچ چیز، نمی هراسد. 

اگر نتیجه خطاهایش باشد، انسان مضطرب است که چه کرده و چه باید بکند تا از مسیر هدایت و توفیق الهی، منحرف نشود. 

نتیجه ی این علت یابی، دو سر طناب می شوند. یکی به سمت خوبی ها و ارامش. یکی پر از اضطراب و نگرانی. 

از کجا می توان تشخیص داد که علتش، ربوبیت و تربیت الهی است یا اثر خطاو گناه انسان؟