قلب

قلب انسان، گوهری است که همه واقف به این گوهر هستیم. برای این قلب، حالت های مختلفی در مواجه با مسائل مختلف پیش می آید. در برخی موارد باید مراقب قلب بود تا ضربه ای به او نخورد و او را از کار نیاندازد. که اگر قلب از کار بیافتد، حیات و زنده ماندنی در کار نیست. در این جورمواقع، ایجاد مانع و وصل کردن پرده ای جلوی قلب انسان، بسیار کار پسندیده و خوبی است. زیرا قلب را از خطرات بیرونی محافظت می کند. قفسه سینه ، به نوعی همین کار را برای قلب صنوبری شکل ما انسان ها انجام می دهد.

اما گاهی اوقات، آویزان کردن پرده جلوی همین قلب، مذموم و ناپسند است و باید این پرده کنار برود. مانند زمانی که انسان گناه و معصیتی مرتکب می شود و گناهش ، پرده ای را جلوی قلب او می اندازد. این پرده چون جلوی نور بیرونی را می گیرد و ظلمت کده درست می کند، باید برداشته شود. 

آن جا که حجاب، مانعی برای آفات بیرونی است، پرده و حجاب و پوشش خوب و پسندیده است. مانند بردباری که حجاب و پرده و مانعی است در برابر آفت ها [1] یا صدقه که حجابی است در برابر آتش جهنم[2]

و آن جا که حجاب، مانع دریافت نور و برکات الهی است، بد و ناپسند است و باید کنار رود. مانند اعمال بد و زشت انسان ها که حجاب بین او و خدایش می شوند.[3] 

 و حجابی که ما بانوان داریم، حجاب نوع اول است که مانع از آسیب دیگران به ما می شود.[4] اما نکند این را درک نکرده و بی حجابیمان، حجابی شود ما بین من و خدایم. ما بین من و بهشت. اما مابین من و جهنم نشود!!