سیــــاه مشــق

یادمه مادرم وقتی کاری قرار بود انجام شود و انجامش نمی دادم و می گفتم نمی تونم بهم می گفت: کاش کسی بخواد کاری رو انجام بده! راست می گفت. هر وقت واقعا می خواستم کاری رو انجام بدم و عزمم رو جزم می کردم، اون کار انجام می گرفت. هر وقت یه کوچولو حتی، شل می گرفتم درست نمی شد...تا اینکه امروز بعد از چندین سال روایتی دیدم که من رو یاد مادرم انداخت. روایتی که ساعت ها روش فکر کردم و من رو تو خودش برد. این روایت علت ضعف عمل ما ادم ها رو نشون می ده..هم خوشحال بودم هم ناراحت...می گم حالا چرا ناراحت. روایت این بود:

 قال الصادق علیه السلام : ما ضَعُفَ بَدَنٌ عمّا قَویت علیه النیَّةُ :من لا یحضره الفقیه،ج4،ص40

هیچ بدنی در انجام آنچه نیت بر آن قوی باشد ناتوان نیست.

تو پست قبلی بسم الله رو برای شروع کارهامون گفتیم. حالا می دونی اگه بخوای کاری رو انجام بدی، ریشه ای ترین محرک برای انجامش چیه؟ ... قَویت علیه النیَّةُ.... نیتته. این رو باید قوی کنی.

همت بلند دار که مردان روزگار.........از همت بلند به جایی رسیده اند

هر وقت کار سخت می شه این شعر رو برای خودم می خونم. اما  حواسمون باشه که همت و نیتمون رو برای کارهای خوب قوی کنیم. وقتی می بینه ما آدمها، همتی که می تونست در راه خوب و خیر صرف بکنیم رو در راه شر و گناه صرف می کنیم تاسف می خورم. این علت ناراحتی ام بود وقتی این روایت رو خوندم. اما خوشحالیم بیشتر بووود.

رو روایت بیشتر فکر کنین و با کارهاتون تطبیق بدین ببینین اونجاهایی که انجام نشده، علتش ضعف در نیت نبوده؟ یا اینکه واقعا از اون جاهایی بوده که خدا نخواسته کار انجام بشه؟؟؟