سیــــاه مشــق

1. عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَا یَرَى أَحَدُکُمْ إِذَا أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً أَنَّهُ عَلَیْهِ أَدْخَلَهُ فَقَطْ بَلْ وَ اللَّهِ عَلَیْنَا بَلْ وَ اللَّهِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص‏لی الله علیه و اله (الکافی، ج‏2 ، ص189)

از امام صادق (ع) که فرمود: نپندارد یکى از شماها که مؤمنى را شاد کرده است تنها او را شاد کرده، بلکه به خدا ، رسول خدا را (ص) شاد کرده است‏.

2. عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ ذَلِکَ السُّرُورِ خَلْقاً فَیَلْقَاهُ عِنْدَ مَوْتِهِ فَیَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ یَا وَلِیَّ اللَّهِ بِکَرَامَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانٍ-ثُمَّ لَا یَزَالُ مَعَهُ حَتَّى یَدْخُلَهُ قَبْرَهُ [یَلْقَاهُ‏] فَیَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِکَ فَإِذَا بُعِثَ یَلْقَاهُ فَیَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِکَ ثُمَّ لَا یَزَالُ مَعَهُ عِنْدَ کُلِّ هَوْلٍ یُبَشِّرُهُ وَ یَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِکَ فَیَقُولُ لَهُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَکَ اللَّهُ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِی أَدْخَلْتَهُ عَلَى فُلَان‏ (الکافی، ج‏2 ،ص192)

 از امام صادق (ع) فرمود:

هر که مؤمنى را شاد کند، خدا عز و جل از آن شادى مخلوقى  آفریند که هنگام مرگش او را دیدار کند و به او گوید: اى دوست خدا، مژده گیر به کرامت و احترام از طرف خدا و رضوان، سپس پیوسته با او است تا در گورش در آید و مانند آن را به وى مى‏گوید:

و چون مبعوث شود، او را برخورد کند و مانند آن را به وى گوید، سپس پیوسته با او است در نزد هر هراس، او را مژده دهد و مانند آن به وى گوید، مؤمن به او مى‏گوید: تو کیستى؟ خدایت رحمت کناد، در پاسخ مى‏گوید: من همان شادى هستم که در دل فلان کس وارد کردى‏

3. عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ ع إِنَّ الْعَبْدَ مِنْ عِبَادِی لَیَأْتِینِی بِالْحَسَنَةِ فَأُبِیحُهُ جَنَّتِی فَقَالَ دَاوُدُ یَا رَبِّ وَ مَا تِلْکَ الْحَسَنَةُ قَالَ یُدْخِلُ عَلَى عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ سُرُوراً وَ لَوْ بِتَمْرَةٍ قَالَ دَاوُدُ یَا رَبِّ حَقٌّ لِمَنْ عَرَفَکَ أَنْ لَا یَقْطَعَ رَجَاءَهُ مِنْک‏ (الکافی  -  ج‏2 -ص 189)

از امام صادق (ع) فرمود:خدا عز و جل به داود (ع) وحى کرد که: به راستى بنده‏اى از بندگانم یک حسنه آورد و من بهشتم را بر او مباح کنم، داود عرض کرد:پروردگارا، این حسنه چیست؟ فرمود: به دل بنده مؤمنم شادى در آورد گو که با یک خرما باشد، داود عرض کرد: پروردگارا، سزا است هر که تو را شناسد، امیدش را از تو نبرد

* قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ سَرَّ مُؤْمِناً فَقَدْ سَرَّنِی وَ مَنْ سَرَّنِی فَقَدْ سَرَّ اللَّه‏ (الکافی-  ج‏2 -ص 188 )

امام باقر (ع) مى‏فرمود:رسول خدا (ص) فرموده است: هر که مؤمنى را شاد کند، مرا شاد کرده و هر که مرا شاد کند، خدا را شاد کرده.

* قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنَّ فِیمَا نَاجَى اللَّهُ عَزَّ  وَ جَلَّ بِهِ عَبْدَهُ مُوسَى ع قَالَ إِنَّ لِی عِبَاداً أُبِیحُهُمْ جَنَّتِی وَ أُحَکِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ یَا رَبِّ وَ مَنْ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ تُبِیحُهُمْ جَنَّتَکَ وَ تُحَکِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً ثُمَّ قَالَ إِنَّ مُؤْمِناً کَانَ فِی مَمْلَکَةِ جَبَّارٍ فَوَلَعَ بِهِ فَهَرَبَ مِنْهُ إِلَى دَارِ الشِّرْکِ فَنَزَلَ بِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْکِ فَأَظَلَّهُ وَ أَرْفَقَهُ وَ أَضَافَهُ فَلَمَّا حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَوْ کَانَ لَکَ فِی جَنَّتِی مَسْکَنٌ لَأَسْکَنْتُکَ فِیهَا وَ لَکِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَى مَنْ مَاتَ بِی مُشْرِکاً وَ لَکِنْ یَا نَارُ هِیدِیهِ وَ لَا تُؤْذِیهِ وَ یُؤْتَى بِرِزْقِهِ طَرَفَیِ النَّهَارِ قُلْتُ مِنَ الْجَنَّةِ قَالَ مِنْ حَیْثُ شَاءَ اللَّه‏ (الکافی - ج‏2 -ص189 )

مى‏فرمود (ع): به راستى در آنچه خدا عز و جل با بنده خود موسى راز گفت، فرمود: (اى موسى) به راستى براى من بنده‏هائى است که بهشتم رابرایشان مباح سازم و آنان را در آن اختیار دَهَم، عرض کرد:پروردگارا، کیانند اینان که تو بهشت را بر آنها مباح کنى و آنها را در آن صاحب اختیار سازى؟ فرمود: هر که مؤمنى را شاد کند.مؤمنى که در کشور جبّارى بود، آن جبّار بدو آزمند شد و او هم از وى به کشور مشرکان گریخت و به مرد مشرکى وارد شد، او را زیر سایه جا داد و با او نرمى کرد و او را مهمان نمود و چون مرگ آن مشرک فرا رسید، خدا به او وحى کرد: به عزت و جلالم سوگند، اگر برایت در بهشت جاى بود، تو را در آن نشیمن مى‏دادم ولى بهشتم حرام است بر هر که مشرک به من بمیرد، ولى اى آتش، او را بهراسان ولى میازار و هر بام و شام روزى براى او آید، گفتم: از بهشت؟فرمود: از آنجا که خدا خواهد

* عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِن‏شَبْعَةُ مُسْلِمٍ أَوْ قَضَاءُ دَیْنِه‏ (الکافی  -  ج‏2 - ص  189 ) 

 از ابى الجارود که شنیدم امام باقر (ع) مى‏فرمود: به راستى دوست‏ترین کارها به درگاه خدا عز و جل شاد کردن مؤمن است یا سیر کردن مسلمانى یا پرداختن بدهکارى او

* عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِی وَجْهِ أَخِیهِ حَسَنَةٌ وَ صَرْفُ الْقَذَى عَنْهُ حَسَنَةٌ وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِن‏ (الکافی  -  ج‏2-ص 188 )

امام باقر (ع) فرمود: لبخند مرد در روى برادرش، حسنه است و دور کردن خار و خاشاک از وى حسنه است و خدا پرستیده نشده به کارى که دوست‏تر باشد نزد خدا از شاد کردن دل مؤمن‏