سیــــاه مشــق

این جمله رو زیاد شنیدیم: انسان جایز الخطاست. با یه کوچولو اغماض می تونم بپذیرم جمله قبل رو. انسان ممکن الخطاست. امکانش هست که خطا و اشتباه بکنه ولی قرار نیست که بهش چراغ سبز بدیم و بگیم که جایز هست که خطا بکنی. نه اتفاقا خیلی هم سفارش شده به اینکه هر کاری رو با قوت و درست انجام بدیم.[1]  و به همین خاطر است که اینقدر سفارش به تفکر و تعمق در مورد مسائل شده است.[2] اما اگه فردی کاری رو انجام داد و خطایی کرد اونوقت من برم همه جا جار بزنم که آی مردم فلانی این اشتباه رو کرده؟ یا خودش رو هی سرزنش کنم که ای فلان شده چرا این طوری میکنی؟ یا نه اصلا در گوش ها پچ پچ کنم که : آره، این فلانی هم آدم نیست ها. اونم فلان کار رو کرده....وای به حال من اگه بخوام چنین کارهایی رو بکنم. اونوقت من می تونم اسم خودم رو بزارم مسلمان؟ مومن که هیچ. همون مسلمان هم گمون نکنم!

تازه این که خطا و اشتباه در امری بود. اگه من ببینم که کسی گناهی انجام می ده باید گناهش رو جار بزنم؟ به روی خودش بیارم؟ یا حتی اصلا این اجازه رو دارم که تو ذهنم هی به خودم یادآوری کنم؟  شنیدی اون روایت رو که می گه:  بهترین برادر تو آن کسى است که گناه و خطاى تو را به خود، فراموش کند و خوبی های تو رو به خودش یادآوری کند.[3] حتی تو ذهنمون هم نباید یادآوری کنیم دیگه چه برسه به جار زدن.

خدایا کمکم کن صفت ستاریتت رو به ارث ببرم . به ارث بردن چنین چیزی خیلی زیباست. چند روز پیش روایت نابی رو دیدم در مورد هفتاد گناه کبیره[4].  ببین می تونی تو عکس زیر هفتاد تیکه رو بشماری!!!

 

خیلی برام جالب بود که اینقدر خداوند هوای بنده هاشوداره  و ما بنده ها چقدر خدا رو می بینیم؟؟!!

 

---

[1] .  الامام علی «ع»: .. فالناظر بالقلب، العامل بالبصر، یکون مبتدأ عمله أن یعلم: أعمله علیه أم له؟ فإن کان له مضى فیه، و إن کان علیه وقف عنه. فإنّ العامل بغیر علم کالسّائر على غیر طریق، فلا یزیده بعده عن الطّریق الواضح إلّا بعدا من حاجته. و العامل بالعلم کالسّائر على الطّریق الواضح. فلینظر ناظر: أسائر هو أم راجع. (الحیاة با ترجمه احمد آرام  -  ج‏1  -  ص : 195) پ‏امام على «ع»: انسان بینادل آگاه، کار خویش را از آنجا آغاز مى‏کند که بداند آیا عمل او به سود وى است یا به زیان وى، تا اگر به سود وى بود پیش رود، و اگر به زیان او بود بازایستد، زیرا که عمل‏کننده بدون علم همچون کسى است که جز بر راه پیش مى‏رود، یعنى هر چه از راه روشن دورتر شود از مقصود خود دورتر خواهد شد. و آنکه با علم عمل کند همچون کسى است که بر راه روشن حرکت مى‏کند. بنا بر این، انسان بینا باید بنگرد که آیا به پیش مى‏رود یا به پس باز مى‏گردد

[2] . الامام علی «ع»: من فکّر قبل العمل، کثر صوابه. «غرر الحکم»/ 277 والحیاة   - ج‏1 - ص : 86 »  امام على «ع»: آنکه پیش از هر کار بیندیشد، استوارى کارش بیشتر باشد.

[3] . امام عسکرى(سلام الله علیه): خَیرُ إخوانِکَ مَن نَسِیَ ذَنبَکَ، وذَکَرَ إحسانَکَ إلَیهِ. (میزان الحکمة: ح 288)   بهترین برادر تو آن کسى است که گناه و خطاى تو را به خود، فراموش کند. و خوبی های تو رو به خودش یادآوری کند

[4] . عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَنْ یَسْتُرَ عَلَیْهِ سَبْعِینَ کَبِیرَة (الکافی  -  ج‏2  -   ص : 205) امام باقر علیه السّلام فرمود: بر مؤمن واجبست که هفتاد گناه کبیره را بر مؤمن بپوشاند