سیــــاه مشــق

   داشتم امروز مطلبی رو از یه کتابی می خوندم که بارها و بارها قبلا این حدیث رو خونده بودم و وقتی ک این رو خوندم فهمیدم چرا وقتی یکی از دوستام من رو رها کرد من ناراحت شدم و او چرا مرا رها کرد.

" از نظر اسلام معیار در روابط انسان ها دین است. اگر کسی برای دین انسان ضرر داشته باشد باید از او اجتناب کرد و اگر کسی برای دین انسان مفید باشد باید با او در ارتباط بود. از حضرت اباعبدالله علیه السلام روایت شده که فرمودند: بنگر، کسی که برای دین تو فایده نداشته باشد به او اعتماد نکن و به صحبت با او رغبت نشان مده، زیرا هر چه غیر از خدا باشد نابود و عاقبت آن بد است.(نج الفصاحه، ح484)

از پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله سؤال شد: کدام همنشین بهتر است؟ حضرت برای دوست و هم نشین سه معیار معرفی کرد و فرمود: هم نشینی خوب است که :

الف) دیدن او شما را به یاد خدا بیندازد:« مَن ذکَّرکم بالله رؤیَتـُه »

ب) سخن او بر دانشتان بیفزاید :« و زادکم فی علمکم منطقه »

ج) عمل او شما را به آخرت علاقه مند سازد : « و ذکَّرکم بالاخرة عمله »

اگر هم نشین، انسان را از یاد خدا غافل بسازد و برای دین و دنیای انسان فایده ای نداشته باشد، باید از وی پرهیز نمود که از مار خطرناک تر است.

و من خوشحال شدم  که دوست خوبی داشتم و همین ها مد نظر من در این رابطه ی دوستی بود و  ناراحت از اینکه من باعث ضرر و پسرفت او در دینش می شدم. الله أعلم.

 خدا را شکر که هنوز هم دوستانی را دارم که با آن ها  ذکرخداوند را می کنیم.ممنونم از این دوستانم بابت دوستیشان.