داشتم امروز مطلبی رو از یه کتابی می خوندم که بارها و بارها قبلا این
حدیث رو خونده بودم و وقتی ک این رو خوندم فهمیدم چرا وقتی یکی از دوستام من رو
رها کرد من ناراحت شدم و او چرا مرا رها کرد.
" از نظر اسلام معیار در روابط انسان ها دین است. اگر کسی برای
دین انسان ضرر داشته باشد باید از او اجتناب کرد و اگر کسی برای دین انسان مفید
باشد باید با او در ارتباط بود. از حضرت اباعبدالله علیه السلام روایت شده که
فرمودند: بنگر، کسی که برای دین تو فایده نداشته باشد به او اعتماد نکن و به صحبت
با او رغبت نشان مده، زیرا هر چه غیر از خدا باشد نابود و عاقبت آن بد است.(نج
الفصاحه، ح484)
از پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله سؤال شد: کدام همنشین بهتر است؟
حضرت برای دوست و هم نشین سه معیار معرفی کرد و فرمود: هم نشینی خوب است که :
الف) دیدن او شما را به یاد خدا بیندازد:« مَن ذکَّرکم بالله رؤیَتـُه
»
ب) سخن او بر دانشتان بیفزاید :« و زادکم فی علمکم منطقه »
ج) عمل او شما را به آخرت علاقه مند سازد : « و ذکَّرکم بالاخرة عمله »
اگر هم نشین، انسان را از یاد خدا غافل بسازد و برای دین و دنیای
انسان فایده ای نداشته باشد، باید از وی پرهیز نمود که از مار خطرناک تر است.
و من خوشحال شدم که دوست خوبی
داشتم و همین ها مد نظر من در این رابطه ی دوستی بود و ناراحت از اینکه من باعث ضرر و پسرفت او در دینش
می شدم. الله أعلم.
خدا را شکر که هنوز هم دوستانی را دارم که با آن ها
ذکرخداوند را می کنیم.ممنونم از این دوستانم بابت دوستیشان.