روزی های من

به همراه وروجکم رفته بودیم اردو.^* می گفت اردو خونه ی کی می ریم؟ گفتم اردو که خونه نداره که پسر. خلاصه جوابش را گفتیم اردوی شهید با هنر . خیالش راحت شد با گفتن آهان. و با ذوق و شوق رفتیم دنبال یکی از بچه ها و خلاصه که اخر شب سر از اردوگاه در اوردیم.

چیزهای خوبی یاد گرفتم¹. اینکه می توان با خستگی و فشار زیاد هم لبخند زد حتی اگر خستگی از صورتت ببارد. چون دیدم مسئولمان را که همواره لبخند می زد و او چه زیبا مصداق قسمتی از این روایت شد: لِلْعَامَّةِ بِشْرَکَ وَ مَحَبَّتَکَ ... ایکاش من نیز مصداق قسمتی از این روایت می شدم ... صَبِّرْ عَلَى مَئُونَاتِ النَّاسِ نَفْسَکَ ...و با بی صبری هایم آنان را به باد نقد نمی گرفتم. ²  و یاد گرفتم که می توان شیطان و سلطان را با همکاری و تعاون از خود دور کرد.³

اما تلنگر هایی هم به خود زدم. که قدردان باشم نه شاکی. وقتی بچه های نشریه تا 4 صبح بیدار می ماند ⁴ دلم می سوخت از اینکه کسانی می امدند و متذکر می شدند که شما سر و صدای حرفتان نگذاشت ما بخوابیم. آن ها بحث بر سر مطالب داشتند ⁵ و ....

وقتی شب، کودک خردسالی را پشه ای میگزید و او از سوزش جیغ می زد و خوابش نمی برد می شنیدم صدای کسانی را که اعتراض می کردند و می دیدم و حس می کردم دل سوخته ان مادر را..به یاد مادرها و بیخوابی هایی که آنان بر بالین ما کشیدند افتادم. ⁶ آن زمان نبودم که به مادرم بگویم بخواب و کودکت را رها کن!!!

زیبایی های زیادی دیدم. حلالیت خواهی های دوستان. گذشت ها و لبخندها و همراهی ها و یاد دادن ها و گریه هایی که موقع پخش کلیپ یاد امام و شهدا می شنیدم و می دیدم و لرزش شونه هایی که دیدم و ...

سه روز را در یک پست خلاصه کردن توان من نیست. خداوند عالم است به خوبی ها و داناست به کاستی ها. ان شاالله کاستیهایمان را ندید بگیرد و خوبی هایمان را افزون.

پی نوشت: از تمام برگزار کنندگان این همایش و اردوی سه روزه و مدیران اجرایی که خیلی زحمت می کشیدن کمال تشکر را دارم و از همه دوستان حلالیت می طلبم. ان شاالله همواره برکات خداوند شامل حالشان شود و کربلا قسمت همه شان. اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم

ساتـــــــــــــــــر

این جمله رو زیاد شنیدیم: انسان جایز الخطاست. با یه کوچولو اغماض می تونم بپذیرم جمله قبل رو. انسان ممکن الخطاست. امکانش هست که خطا و اشتباه بکنه ولی قرار نیست که بهش چراغ سبز بدیم و بگیم که جایز هست که خطا بکنی. نه اتفاقا خیلی هم سفارش شده به اینکه هر کاری رو با قوت و درست انجام بدیم.[1]  و به همین خاطر است که اینقدر سفارش به تفکر و تعمق در مورد مسائل شده است.[2] اما اگه فردی کاری رو انجام داد و خطایی کرد اونوقت من برم همه جا جار بزنم که آی مردم فلانی این اشتباه رو کرده؟ یا خودش رو هی سرزنش کنم که ای فلان شده چرا این طوری میکنی؟ یا نه اصلا در گوش ها پچ پچ کنم که : آره، این فلانی هم آدم نیست ها. اونم فلان کار رو کرده....وای به حال من اگه بخوام چنین کارهایی رو بکنم. اونوقت من می تونم اسم خودم رو بزارم مسلمان؟ مومن که هیچ. همون مسلمان هم گمون نکنم!

تازه این که خطا و اشتباه در امری بود. اگه من ببینم که کسی گناهی انجام می ده باید گناهش رو جار بزنم؟ به روی خودش بیارم؟ یا حتی اصلا این اجازه رو دارم که تو ذهنم هی به خودم یادآوری کنم؟  شنیدی اون روایت رو که می گه:  بهترین برادر تو آن کسى است که گناه و خطاى تو را به خود، فراموش کند و خوبی های تو رو به خودش یادآوری کند.[3] حتی تو ذهنمون هم نباید یادآوری کنیم دیگه چه برسه به جار زدن.

خدایا کمکم کن صفت ستاریتت رو به ارث ببرم . به ارث بردن چنین چیزی خیلی زیباست. چند روز پیش روایت نابی رو دیدم در مورد هفتاد گناه کبیره[4].  ببین می تونی تو عکس زیر هفتاد تیکه رو بشماری!!!

 

خیلی برام جالب بود که اینقدر خداوند هوای بنده هاشوداره  و ما بنده ها چقدر خدا رو می بینیم؟؟!!

جواب تو را می طلبد. پس بجواب.

معمولا پست خارج از موعد نمی زنم اما گفتم یه ناپرهیزی هم بکنم بد نیست!

همیشه فکر می کردم چه چیزی باعث می شه که افراد برای کارهای مختلف انگیزه داشته باشن؟مثال بزنم؟ بله چشم.

مثلا با اینکه کسی مهلش نمی ذاره ولی دو ساله می ره دیدن یه بنده خدایی که هر دفعه هم می بیندش بهش فحش می ده.

مثلا با اینکه می دونه هیچ کودوم از شاگرداش سر کلاسه نه به حرفش گوش می دن و نه اصلا فلان استاد رو به استادی قبول دارن باز هم می ره سر کلاس.

یا اینکه با اینکه می دونه کسی بهش اهمیت نمی ده که نگران بقیه باشه باز هم نگران بقیه هست(این هم یه مدل عمل کردنه دیگه)

یا مثلا با اینکه می دونه هیچکس این کاری رو که می کنه قبول نمی کنه و رد می کنن باز هم این خلاقیتش رو استفاده می کنه. باز هم داستان می نویسه. باز هم کار جدیدی خلق می کنه و ...

واقعا... وقتی کسی نباشه که ادم به خاطر اون کاری رو انجام بده، بعضی ادم ها چرا این کار ها رو انجام می دن؟

الانه که انسان های مومن بگن خدا که هست. وظیفه که هست. بله البته. وظیفه هم هست. اما برای افراد کم ایمان اگه نگم بی ایمانی مثل من چی می تونه انگیزه ام بشه برای اینکه جایی باشم که کسی نمی خواد اون جا باشم یا کاری رو بکنم که کسی نمی خواد اون کار رو بکنم. یا اصلا کلا الکی برای خودم یه پژوهشی بکنم مثلا. الکی برای خودم درس بخونم...

یه جورایی شاید به هدف هم بر گرده ها. به عامل محرک انسان هم بر می گرده.

به نظرتون چی باعث می شه من حرکت کنم و خمود نباشم و بی حال نباشم و ... وقتی کل روزگار بر علیه منه، یا  بر فرض عشقم، همسرم، کودکم، نوه هام، پدر و مادرم و دوستام و خلاصه کسایی که بودنشون برای من مایه انگیزه و تحرک هست رو نمی بینم؟

پی نوشت:   این مطلب خارج از موعد بود (به قول برخی ها حاشیه)، پست قبلی رو از دست ندی.

ظــــــــــــرف

هر وقت می خواستم پست هامو قبل از جمعه بنویسم که لطافت و سنگینی جمعه ها رو تو وبم نریزم نشد که نشد و اتفاقا همون موقع به روز کردن هام جمعه ها شد. این بار از جمعه ها می گویم.

جمعه ای که به رسم ایرانی روز تعطیل است و به رسم کهن روز خانواده. به رسم اسلام روز نظافت و پاکیزگی¹. به رسم بندگی روز عبودیت و بنده پروری² . روز قبولی دوچندان اعمال و روز مضاعف شدن ثواب³ و عقاب ها...

جمعه انگار، ظرف وجودی عظیمی دارد برای صلوات. صلواتی که ثوابش فقط به شمارش پروردگار است. ظرف محدودی دارد برای معصیت. که معصیت در این روز عقاب بیشتری دارد. ظرف وسیعی دارد برای مناجات که اذکار فراوانی در این روز ذکر شده و هر چه به غروب نزدیک تر می شویم انگاز این ظرفیت وسیع تر و وسیع تر می شود. مانند افتابی که در غروب پهن می شود. و آن زمان است که دعای سمات را می خوانیم.

اما این جمعه با این همه ظرف وجودی اش برای طاعت و عبادت و و لایت و ظهور به چه درد من می خورد؟ منی که ظرفیت این ظرف را ندارم. من در روزها نهفته ام یا روز ها در من؟ اگر ظرفیت  من پذیرای وسعت جمعه را نداشته باشد ، آنگاه گمان میکنم : جمعه ها روز غم است. چون من ظرفیت شادی در ان روز را نداشتم. شادی ذکر و صلوات و مناجات.

در طول هفته مراقبه و مشارطه را باید داشت تا ظرفیتمان برای جمعه افزون شود.

باید تلاوت قران و ادعیه را داشت تا باز هم سعه وجودیمان عظیم تر شود.

دقت کردی هر چه به روز جمعه نزدیک تر می شویم تراکم مناجات ها بیشتر می شود؟ دعای کمیل. دعای صباح. دعای خاصه جمعه. دعای ندبه. نماز جمعه. غسل جمعه. اذکار و صلوات خاصه جمعه. دعای سمات و باز هم کمی ارام تر و ارام تر ...انگار جمعه برای به اوج رسیدن است. انگار جمعه قله ی روزهای دیگر است. انگار و انگار....

جمعه ها (البته هر روز اما جمعه ها خاص تر )، بسیار صلوات بفرستید بر محمد و ال محمد...

اللهم صل علی محمد  و ال محمد و عجل فرجهم ⁴

ادامه مطلب رو بخون. منفعت می بری. به یادت بسپار و توفیق عمل کردن رو هم از خداوند بخواه ...التماس دعا

یادگاری

بلند فکر می کنم:

امروز ناراحتم. دیروز و روزهای قبل هم اما امروز بیشتر. امروز احساس کردم مادری رو که در قلبم بود و همیشه کنارم بود از دست داده ام. چقدر سخت است تحمل چنین دردی. این بار از همبشه برایم سخت تر بود. ..چقدر برای علی سخت بود. همین طور که فکرش رو می کنم تحملش برایم سخت می شود. چه برسد به علی که لمس کرد بدن سرد عزیزترین کسش را.
خودت رو بزار جای علی. عزیزترین . تنها کسی که تو رو با تمام وجود حس کرده و درک می کنه و تنها کسی که تو این دنیای به این بزرگی شایستگی بودن با تو رو داشته بعد از مدت کمی که با هم بودید، بعد از اون همه سختی و زجری که به عزیزت وارد شده حالا اون رو از دست بدی...قلبت توانایی این رو داره که بعد از او بتپه؟ قلب من نداره.
مادرم، چقدر شاد می شدم وقتی به من می گفتند سیده خانم. همیشه ارزویم دیدار روی ماهت بود. نوازش دستان مهربانت و .. مادرم همیشه کنارم باش. من نیز مانند علی جز تو کسی رو ندارم. ..مادرم من نیز مانند زینب جز تو مادری ندارم..
جقدر سخت است نداشتن ان کسی که با تمام وجودت بهش عشق  و اعتماد داری. چه سخت است.سخت...در این دنیا، با این همه ادم ، بلاهایی بر سر تو بیاید؛ و تنها کسی که وجودش مایه ارامش توست، کنارت نباشد، همسفرت رو از دست بدی...یارت رو فقط درونت بتونی ببینی...اونوقته که توانایی ماندن نداری اما علی، به خاطر اسلام این همه مصیبت رو تحمل کرد...چه قلبی داشت زهرا بعد از پدرش و چه قلبی دارد علی بعد از زهرا....
شاید تنها یادگار مادرم در دستانم هست و ارامش من به این، که یادگارش رو تکرار کنم و تازه نگه دارمش. همواره کنارم باشد و ... مادرم ...یادگارت رو همیشه کنارم نگه می دارم.

 
ممنونم که یادگار به این زیبایی به من دادی...الله اکبر الله کبر الله اکبرالله اکبر ...الحمد لله الحمد لله الحمد لله الحمد لله....سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله...

یادگاری مادرم... ادامه مطلب را بخوان.

گنجیشکک اشی مشی

راجع به قلب چی می دونی؟ عضو صنوبری شکل ...یه چیزی مثل چینی که زود می شکنه؟ یه چیزی مثل حباب که زود می ترکه؟ قلب، یه چیزی مثل گنجشکه.¹ در روز هفت بار رنگ عوض می کنه. یه ساعت محبت شدید داره. یه ساعت خشم و غضب توش پر می شه. یه ساعت دیگه همه رو می بخشه. یه ساعت دیگه می شه مرکز کینه و دشمنی. این قلب ادمیزاده. من ادمیزاد باید با این قلب چه کنم؟ وقتی کنار بچه ام هستم از دستش عصبانی می شم، می زنمش، بعد وجدان درد م یگیرم، بغلش می کنم.  بچه ام دوباره کار بد می کنه دوباره عصبانی می شم. این یه مثال واضحیه از تغییر حالت های قلب در روز...حالا واقعا. من با همچین موجودی چه کنم؟

بیخود نیست وقتی می گن اگه این قلب سالم بمونه بقیه چیزها هم سالم می مونه.² وقتی عصبانی می شه شنیدی می گن خون جلوی چشمش رو می گیره. این همون کار قلبه. قلب مثل پادشاه می مونه. اگه تبهکار باشه نابود می کنه اگه درستکار باشه بالتبع لشکریانش هم درستکار هستند و کارهای درست انجام می ده³ برای اینکه این گنجیشک رو بهتر بشناسی این روایت رو م یذارم بخونش دقیق. توش گفته قلب چی کاره است. انسان ها به واسطه این قلب چه حالت هایی براشون پیش می یاد و به چه مشکلاتی دچار می شن. (12 دسته)اخرش می رسی به این که هر چی هست زیر سر این قلبه.

قال علىّ علیه السّلام: لقد علّق بنیاط هذا الانسان بضعة هى اعجب ما فیه و ذلک القلب و له موادّ من الحکمة و اضداد من خلافها فان سنح له الرّجاء اذلّه الطّمع و ان هاج به الطّمع اهلکه الحرص و ان ملکه الیأس قتله الاسف و ان عرض له الغضب اشتدّ به الغیظ و ان اسعده الرّضا نسى التّحفّظ و ان غاله الخوف شغله الحذر و ان اتّسع له الأمن استلبته العزّة و ان اصابته مصیبة فضحه الجزع و ان افاد مالا اطغاه الغنى و ان عضّته الفاقة شغله البلاء و ان جهده الجوع قعدت به الضّعف و ان افرط به الشّبع کظّته البطنة فکلّ تقصیر به مضرّ و کلّ افراط له مفسد (الحدیت-روایات تربیتى    ج‏2   ص : 396)
على علیه السّلام در باره قلب آدمى که خلقتى بس عجیب و شگفت‏آور دارد فرموده است:

در این کانون تمایلات عاطفى، مجموعه‏اى از خواهشهاى حکیمانه و تمایلاتى ضدّ آنها گرد آمده است،

اگر امیدوار شود تمنّاى طمع خوارش میسازد،

اگر میل بآز و طمع در ضمیرش جنبش کند خواهش حرص تباهش مینماید،

اگر ناامید گردد اندوه و غم او را میکشد،

اگر حالت غضب بر وى دست دهد بشدّت خشمگین میگردد،

اگر خشنود شود خودداریهاى لازم را فراموش میکند،

اگر دچار خوف و هراس شود در جستجوى راه نجات، حیرت‏زده و مبهوت میگردد،

اگر در امنیّت و گشایش قرار گیرد غفلت و نادانى آن را از کفش میرباید،

اگر بمصیبتى دچار شود بى‏تابى رسوایش میکند،

اگر مالى بدست آورد توانگرى بطغیانش وامیدارد،

اگر فقر و تهیدستى آزارش دهد گرفتار بلا مى‏شود،

اگر گرسنگى بر او فشار آورد ناتوانى، گریبان‏گیرش میکند،

اگر در خوردن زیاده‏روى کند فشار شکم ناراحتش میسازد،

پس هر کوتاهى و کندروى در تمایلات، براى بشر زیان‏آور است، و هر افراط و تندروى نیز مایه فساد و تباهى است.

حالا با توجه به این روایت می تونی بگی چی کار باید بکنم با این قلب گنجیشککی ام؟؟؟
فقط کد می دم. ادامه اش رو با همین کد ها پیش ببر:
کد اول: خدا بهت یه عقلی داده که پیامبر درونته.⁴
کد دوم: خدا رو یادت نره. ⁵

دلم نیومد این سوال رو نپرسم. اگه شما گیر کنی بین دو تا گزینه برای رفتن و ماندن. رفتنی که قلب یکی رو می شکونه و ماندنی که بازم قلب یکی رو می شکونه، اونوقت چه می کنی؟؟؟

مستأجری!!

از تاکسی پیاده شد. رفت طبقه سوم که هنوز به صورت کامل دیوارهاش رو نساخته بود. خسته نباشید و خداقوتی به کارگران گفت و از آن ها پذیرایی کرد و تشکر و به سمت خانه اش حرکت کرد. خانمش از حال و اوضاع خونه پرسید. گفت درحال ساخته. نگران پول و امکاناتش بود.فکر می کرد¹  و می گفت می تونیم سمبلش کنیم و از این اجاره نشستن در بیایم و بریم خونه خودمون. می تونیم هم یه کم سختی بیشتر تحمل کنیم و تلاش کنیم ² و من هم کار می کنم تا به مصالح مرغوب تر خونه بهتری رو بسازیم و ...نگران بودیم قبل از اونی که بتونیم خونه رو تکمیل کنیم صاحبخانه ما رو از این خونه اجاره ای بندازه بیرون ³. اونوقته که نه جایی رو داشتیم بریم و نه خونمون رو کامل کرده بودیم.⁴  بالاخره یواش یواش تلاش می کردیم و سختی ها رو تحمل می کردیم. همیشه حواسمون بود که ما تو این خونه مستاجریم⁵  و معلوم نیست کی ما رو بیرون کنن. برای همین از لحظه لحظه ای که بودیم استفاده می کردیم برای ساختن خونه جدید و دائمی خودمون....

یه شب رفته بودیم خونه دوستم و شام رو دور هم بودیم. خیلی راحت و اسوده بودند. از وضع کار و زندگیشون که پرسیدم دیدم خیلی راحت و اسوده اند ⁶. هی مبل و رومبلیشون رو عوض می کردند و وسایل اشپزخانه نو می خریدند و قبلی ها رو می ذاشتن کنار خیابون. تعجب کرده بودم. گفتم خب این پولی که درمی یارین رو ذخیره کنین شاید یه روزی به دردتون خورد اما انگار نه انگار. گفتم خونه خریدین؟ با تعجب گفت مگه باید خونه بخریم؟ همین خونه ای که توش هستیم هست دیگه . رفتم تو فکر. مگه این ها مستاجر نیستن پس چرا به فکر یه خونه دائمی برای خودشون نیستن؟ مگه چقدر وقت دارن و تا کی می تونن تو این خونه بمونن؟ مگه نه اینه که این خونه اجاره ای رو در اختیارشون قرار دادن تا پول اجاره ندن و ذخیره کنن و بتونن خونه ای جدید و مستحکم تر بخرن ⁷ ؟ مگه چقدر این رومبلی ها و لوازم اشپزخانه با هم فرق می کنه  ؟ ارکوپال نارنجی با ارکوپال آبی چه فرقی می کنه ⁸ ؟

بی خود نیست که وقتی ادم حواسش به خونه اخرتش نباشه به همین خونه مستاجری که معلوم هم نیست تا چند لحظه و دقیقه و ساعت دیگه از این خونه بیرونش می کنن.⁹  و چه زیبا فرمود امیرالمومنین علی علیه السلام که : إِنَّ الدُّنیا مَشغَلَةٌ عَن غَیرِها وَلَم یُصِب صاحِبُها مِنها شَیئا إِلاّ فَتَحَت لَهُ حِرصا عَلَیها وَلَهَجا بِها وَلَن یَستَغنىَ صاحِبُها بِما نالَ فیها عَمّا لَم یَبلُغهُ مِنها (بحارالأنوار، ج78، ص453، ح21)

براستى که دنیا آدمى را به کلّى سرگرم خود مى‏سازد و دنیاپرست به چیزى از آن نرسد، مگر آن‏که باب حرص و شیفتگى به آن بر رویش گشوده شود و به آنچه از این دنیا دست یافته اکتفا نمى‏کند تا در پى چیزى که بدست نیاورده نرود.

ادامه مطالب هم که مثل همیشه پر است از نورهای کلام اهل بیت عصمت و طهارت.

آش رشته

زیر اجاق رو روشن کرد. شعله را متناسب با بزرگی قابلمه تنظیم کرد. قابلمه پرآب را گذاشت روی اجاق. اول نمک. بعد نخود و لوبیا را ریخت تو قابلمه. با دقت نگاه می کردم ببینم چه کارایی می کنه. نخود دو لیوان، لوبیا دو لیوان.می ذاره اب جوش بیاد. در قابلمه رو می ذاره. اجاق دیگه ای رو روشن می کنه. قابلمه کوچک تری می ذاره. آب و نمک و یه لیوان عدس را می ریزه و در قابلمه رو م یذاره. تا یکساعت کارش این بود که هی می یومد و چک می کرد که آبش تموم نشده باشه و شعله زیرش تنطیم باشه..

بعد از یک ساعت،  عدس رو خاموش کرده، سبزی رو رشته آش رو می ریزه، تو قابلمه ادویه می زنه. آرام آرام این مواد را هم می زنه. ازش می پرسم چرا لپه توش نمی ریزی؟ چرا لیمو عمانی بهش اضافه نمی کنی؟ یا اصلا چرا رب گوجه نمی زنی؟ یک لبخندی می زنه و میگه: اونوقت که دیگه نمی شه آش رشته....ماهی تابه رو می ذاره رو اجاق و شروع می کنه به سرخ کردن پیازهای خرد شده. ..اخرش آش رو میریزه تو یه کاسه بزرگ و با پیاز تزیینش می کنه.

می رم تو فکر. به جوابی که به سوالم داد فکر می کنم که چرا توش لیمو عمانی و لپه و .. نمی ریزه؟
 « اونوقت که دیگه نمی شه آش رشته »

کلاس آشپزی راه ننداختما. فقط داشتم فکر می کردم ما هم مثل همین قابلمه هستیم. قراره یک آش رشته خوب بشیم یا یک چیزی که نه اسم غذا داره و نه خوشمزه ست و نه به درد کسی می خوره؟ خب قاعدتا اگه قراره ته بگیریم و بسوزیم و معلوم نباشه که چی می شیم و به درد کسی نخوریم که هیچ. اما اگه می خوایم یه آش رشته ی خوب و جا افتاده بشیم اول باید بفهمیم که وجود ما مثل ظرفی می مونه که هرچی توش بریزی، آخرش اثر همون رو نشونت میده.¹ نباید هر چیزی  بخونیم و بشنویم و ببینیم. اگه مواد اضافی و به درد نخور بریزیم تو قابلمه که دیگه نمی شیم «آش رشته»

باید توجه داشته باشم که از همون اول که تصمیم گرفتیم آشی بشیم که اثر بخش باشیم، رو شعله حرارت می ریم و سختی هایی رو می بینیم. شعله رو هم خدا همیشه متناسب با ظرف و عمر و ظرفیت ما تنظیم می کنه². نگران این قسمتش نباش. فقط ما باید بتونیم گرمای این شعله رو تحمل کنیم تا بپزیم.

وقتی داری آش رشته ات رو می پزی باید بدونی اول چی توش بریزی و دوم چی³. اگه اونی رو که اول باید بریزی دیر بریزی خوب جا نمی افته و اونی رو که اخر بریزی همون اول انجام بدی باز هم نتیجه خوب نمی ده و له می شه. حواست باشه کارات رو به ترتیب انجام بدی. پله ها رو یکی یکی بالا بری. یه هو نخوای بپری پله سوم که می افتی.

...نخود دو لیوان برداشت. لوبیا هم ... هر کاری رو که انجام می دم باید متناسب باشه با اون ظرف⁴ و ...حساب کن دو کیلو بریزی تو یه ظرف یه کیلویی. اونوقت هم ظرف به نظر نمی یاد و چیز مزخرفی می شه هم اون دو کیلو موادت از بین می ره و ....

در مدت پخت آش رشته وجودت، هی باید چک کنی که نکنه آب قابلمه تموم شده باشه..هی باید چک کنی خودتو که کارات درست پیش بره، باید بامعیار ها بسنجیم ⁵و به کسایی که بلدن و میتونن مراقب باشن بگیم.  باید حواست باشه که یکی، همیشه حواسش به تو باشه. خدا. ائمه. عالمان دین.

فقط یادمون باشه  پیازهامون رو هم سرخ کنیم . اخلاق و اعمالمون رو زیبا انجام بدیم⁶ تا وقتی که آش رو تو ظرف کشیدیم، پیاز داغی هم برای تزیین داشته باشیم.

حوصله کردی یک باره دیگه دستور پخت رو بخون و ببین خودت چه جوری داری می پزی...

آش رشته خوبی می شی به شرطی که بخوای

بعدا نوشت: خوشحالم از اینکه دوستای خدایی دارم.⁷   می دونید چرا؟ اگه من یادم بره یا تنبلی کنم یا هر چی بهم متذکر می شین که : پس روایاتش کو؟ این خیلی خوبه. ممنون که اینقدر اهل بیت رو دوست دارید. اینقدری که مطلب رو بدون روایت نمی تونید بخونید. می خونیدها ولی خب می گین یه چیزیش کمه. ممنونم. روایات رو در ادامه مطلب گذاشتم . قشنگ و با مفهومه. بخونینش. همین خوندنش برکت می یاره. خیلی هم برکت می یاره.